سماع یکی از آداب صوفیاست که حتی از نماز براشون عزیزتره.
دراویش صوفیه میگن، تصوف مکتب عشقه و ما صوفیا عاشق.
حالا بمونه که عاشق چی!؟
بسوزه پدر عشق، که آدمو به چه کارایی که وادار نمی کنه، دارو دنبک و رقص و آوازو ... .

" از اواخر قرن دوم هجری با برگزاری یک نوع مراسم خاص سماع البته به دور از هر حرمتی به اصطلاح امروز با نوعی کنسرت روحانی مواجه هستیم که عده ای به دور هم جمع می شدند و با صدای موسیقی به دست افشانی و پایکوبی می پرداختند ودر غلبه حال، مدهوش می شدند. گاهی در همان حال جان نیز سپرده اند". سماع عارفان، حسین حیدر خانی، ص43.

اونقدر جنگولک بازی در آوردن که صدای آقای محی الدین عربی، هم  بلند شد که زشته، آبرومون رفت:
 "سماع حظ نفسه نه روح".

ولی این برو بچ صوفی، گوششون بدهکارنبود؛ پاشونو کردن توی یه کفش که:  

            "گویی به سماع برنخیزد کامل؟!                کامل نبود چنین کسی سنگ بود"
 (کامل، همون مرشد کامله)

 یکی نیست به اینا بگه آقا جون، اگه با این حرکات، آدم کامل می شد؛  شانپانزه ها  از همه کاملتر بودن. تازشم شما کجای قرآن دیدید که خدا، از 124هزار پیغمبر و معصومین چنین حرکاتی رو ذکر کرده باشه؟!

یا خود معصومین مثل غزالی گفته باشن: "سماع وارد حق است که دل ها بدو برانگیزد و بر طلب وی حریص کند و هر که او را حق شناسد به حق راه یابد و هر که به نفس شناسد در زندقه افتد".احیاء القلوب، ج2، ص294؛ کشفالمحجوب ، ص527.                  
(واردحق: الهام خدا وزندقه: بی دین)

 

 

 

نوشته شده در یکشنبه 89/5/3ساعت 7:4 عصر توسط شمس نظرات ( ) |